آلبر کامو، نویسنده و فیلسوف فوق العاده خوشتیپ و خوش قیافه ی فرانسوی/الجزایری در قرن بیستم بود. رمان های «بیگانه»، «طاعون»، «سقوط» و «مرگ خوش»، نمایشنامه های «کالیگولا»، «حکومت نظامی» و «دادگسترها» و کتاب «اسطوره ی سیزیف» از مهم ترین و تأثیرگذارترین آثار این نویسنده ی جریان ساز به حساب می آیند.
کامو، عقیده داشت که انسان ها در دنیایی بی معنی زندگی می کنند اما این عقیده، هیچ وقت برای او به مانعی برای لذت بردن از زندگی تبدیل نشد. آلبر کامو در سال 1957 برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات شد و در سن 46 سالگی از دنیا رفت. او در ابتدا قرار بود به همراه خانواده اش به سفر برود اما در آخرین لحظات، پیشنهاد ناشرش، میشل گالیمار، را پذیرفت و به سفر نرفت. ماشین آن ها با درختی برخورد کرد و کامو، گالیمار و راننده ی خودرو، جانشان را از دست دادند.
نام و آوازه ی آلبر کامو با رمان بیگانه به گوش همگان رسید و همچنان به عقیده ی بسیاری، مهم ترین اثر او به شمار می آید. این رمان که در شهر الجزیره، پایتخت الجزایر و محل زندگی کامو در کودکی، می گذرد، داستانِ قهرمانی کم حرف و منزوی به نام مورسو را روایت می کند. او، مردی است که نمی تواند معانی و مفاهیمی چون عشق، شغل و یا دوستی را درک کند. روزی مورسو، تقریباً به شکلی اتفاقی، مردی عرب را بدون داشتن انگیزه ای مشخص با شلیک گلوله می کشد و به اعدام محکوم می شود؛ پس از این اتفاق، هیچ نشانه ای از پیشمانی و عذاب وجدان در مورسو دیده نمی شود اما نه به خاطر این که او انسان شرور و خبیثی است بلکه این چگونگی رقم خوردن سرنوشت است که دیگر برایش هیچ اهمیتی ندارد. رمان بیگانه، وضعیتی روحی را به تصویر می کشد که در جامعه شناسی با نام «آنومی» به معنی «فقدان هنجارها و قوانین» شناخته می شود. «آنومی»، وضعیتی آکنده از بی تفاوتی، انفعال و احساس بیگانگی است و باعث می شود که فرد کاملاً از اطرافیان خود بریده شود و نتواند به هیچ شکلی با احساسات و ارزش های آن ها همذات پنداری کند.