« آلبر کامو با کتاب سقوط انسان را به سقوط اندیشه و مرز پالایش روح می رساند…
به شرطی که خواننده به انگیزه پیشرفت و آگاهی این کتاب را با دل و جان مطالعه کند. این رمان از معدود رمان هایی است که بارها و بارها خواندنش توصیه می شود چرا که آدمی را به سطح هوشیاری فراتری می رساند و این هوشیاری از نقطه‌ای سرچشمه می گیرد که انگیزش فرهنگی مورد دفاعی در اجتماع پیدا خواهد کرد.
ژان پل سارتر این رمان را «زیباترین و فهم‌ ناشده‌ترین» کتاب کامو می خواند. کتاب به صورت مونولوگ اول شخص نوشته شده‌ است.