ویرجینیا وولف از سال 1900 با تشویق پدر به‌طور حرفه‌ای به نوشتن پرداخت. چهار سال بعد و پس از مرگ پدر خانواده، به محله‌ی بلومزبری لندن نقل مکان کرد. در آنجا به همراه دوستان برادرش گروه هنری و ادبی بلومزبری را تشکیل دادند. این گروه به موضوعاتی چون هنر، زیبایی‌شناسی، اخلاق روابط اجتماعی و مفهوم لاادری‌گری می‌پرداختند. برای آن‌ها شعار «هنر برای هنر» مفهومی کلیدی بود.
ویرجینیا وولف در سال 1905 شروع به نقدنویسی برای ضمیمه‌ی ادبی نشریه‌ی تایمز کرد. سه سال بعد «خاطرات» را نوشت که حول موضوع کودکی و مادر گمشده‌اش می‌گردید.
سال 1912 همراه بود با ازدواج با لئونارد وولف، منتقد ادبی و نویسنده‌ی فعال در حوزه‌ی علم اقتصاد. یک سال بعد، با بالا گرفتن حملات شیدایی ـ افسردگی‌اش، در سپتامبر اقدام به خودکشی کرد و تا آوریل در حالتی از هذیان و اضطراب فرو رفت. اما نهایتاً توانست بر آنچه سلامت عقلش را تهدید می‌کرد غلبه کند.
در سال 1915، اولین رمان ویرجینیا وولف، «سفر به خارج»، منتشر شد. رمانی که اکثر شخصیت‌های اصلی‌اش را از شخصیت‌های واقعی زندگی وولف وام گرفته است. در این کتاب می‌توان بذر ایده‌هایی را یافت که در آثار بعدی او شکوفا شده‌اند: سبک نوآورانه، تمرکز بر آگاهی زنانه، تمایلات جنسی و مرگ.
ویرجینیا وولف و همسرش در سال 1917، با خرید یک ماشین چاپ، انتشارات هوگارت را با نام «خانه‌ی هوگارت» (Hogarth House) تأسیس کردند. نشری که اغلب آثار ویرجینیا وولف و همچنین آثار نویسندگانی چون تی. اس. الیوت و ویتا سکویل وست در آن منتشر شد. به دلیل مشکلات اقتصادی تا مدت‌ها تمام امور انتشارات از جمله حروف‌چینی با خود وولف بود.
شاید بتوان اوج شکوفایی ادبی ویرجینیا وولف را از سال 1925 با انتشار «خانم دالاوی» دانست. او تا پایان عمر شاهکارهای دیگری چون «به سوی فانوس دریایی»، «اتاقی از آن خود»، «اورلاندو: یک بیوگرافی» و «موج‌ها» را خلق کرد.
ویرجینیا وولف که تمام عمر با افسردگی شدید دست به گریبان بود، سرانجام در مارس 1941، پس از به پایان رساندن آخرین رمان خود، «در میان نقش‌ها»، با جیب‌هایی پرشده از سنگ، در رودخانه‌ی اوز خود را غرق کرد. جسد او یک ماه بعد پیدا و در حضور همسرش سوزانده شد.
ویرجینیا وولف یک ماه قبل از خودکشی در یادداشتی به خواهرش می‌نویسد: «دیگر به سختی می‌توانم دقیق و روشن بیندیشم… تو می‌دانی که بارها در برابر آن جنگیده‌ام اما دیگر نمی‌توانم.»