«گابریل خوزه گارسیا مارکِز»  نویسنده و روزنامه‌نگار کلمبیایی در 6 مارس سال 1927 در دهکده‌ی آرکاتاکا متولد شد. او کودکی‌اش را در خانواده‌ای فقیر گذراند و همراه پدربزرگ و مادربزرگش زندگی کرد؛ در آن دوران پدربزرگش در جنگ‌های داخلی کلمبیا شرکت می‌کرد. او از همان سال‌ها به ادبیات و نوشتن علاقه داشت ولی رشته‌ی حقوق در دانشگاه بوگوتا را دنبال کرد. او در پی علاقه‌اش به نوشتن روزنامه‌نگاری را دنبال کرد و در مطبوعات آن زمان مشغول به کار شد. او داستان‌های کوتاهش را در روزنامه‎های آن زمان منتشر می‌کرد و با خلق رمان‌های منحصربه‌فرد و برجسته به‌عنوان یکی از شاخص‌ترین نویسندگان آمریکای جنوبی شناخته شد. او تحصیلات موازی باعلاقه‌اش را هیچ‌گاه دنبال نکرد ولی به دلیل افتخاراتش در دنیای نویسندگی موفق به دریافت مدرک افتخاری نویسندگی از دانشگاه‌هایی چون دانشگاه کلمبیا و نیویورک شد. «مارکِز» علاوه بر نوشتن داستان‌های خارق‌العاده فردی فعال در اجتماع بود و روحیه‌ی آزادی‌خواهی داشت. او از مدافعان حکومت کوبا بود و تا سال‌ها اجازه‌ی ورود به کشور آمریکا را نداشت.

«گارسیا مارکِز» از دهه‌ی 1940 به‌طور حرفه‌ای روزنامه‌نگاری را دنبال کرد و تحت‌تأثیر «ویلیام فاکنر»، رمان‌نویس آمریکایی داستان‌سرایی را آغاز کرد. او با نام‌های گابو یا گابیتو داستان‌هایش را منتشر می‌کرد و سبک ادبی واقع‌گرایی یا رئالیسم جادویی را دنبال کرد. این نویسنده‌ی فاخر از سال 1960 در مکزیکوسیتی پایتخت مکزیک زندگی می‌کرد و در سال‌های پایانی عمرش درگیر سرطان غدد لنفاوی و بیماری آلزایمر بود؛ او در سن 87 سالگی در ۱۷ آوریل ۲۰۱۴ درگذشت. مرگ این شخصیت والا بسیار تأسف‌برانگیز بود؛ نام و آثارش در گنجینه‌ی باارزش ادبیات آمریکای جنوبی ماندگار و جاودان است. «خوان مانوئل سانتوس» سیاست‌مدار و رئیس‌جمهور کلمبیا پس از مرگ «گارسیا مارکِز» گفت: «هزار سال تنهایی و ناراحتی برای بزرگ‌ترین کلمبیایی‌ای که در طول تاریخ می‌زیست.».