بی تردید چیزی که ما مردم را به هم نزدیک می کند و یا خوانندگان داستان های کوتاه را به طرف آثار ادگار آلن پو می کشاند این است که همگی باید بمیریم. داستان های ادگار آلن پو پر است از مرگ، مرگ هایی غالباً بی دلیل و یا به انگیزه انتقام که ترس و وحشت غریبی به دل انسان می اندازد. اغلب آدم های داستانی او عاشق زنان زیبایی هستند که چیزی به مرگ شان نمانده، زنانی که به آرامی تسلیم مرگ می شوند، بی آنکه مرگ شان خواب کسی را آشفته کند. نمی توان بهترین آثار او را خواند و یا بازخواند و بر خود نلرزید. این داستان ها محصول ادغام آگاهانه تخیل و ذهن تحلیل گر آلن پو است، به نظر او الهام لازم هست ولی کافی نیست. واقع نمایی از دلمشغولی های اصلی اوست و داستان هایش چنان واقعی است که فقط آن لحظه که پایان می یابد و پاهای خواننده محکم بر زمین سرد و سخت واقعیت کوبیده می شود قدر و قیمت فضای تخیلی نابش به چشم می آید. دقت هر چه بیشتر در وصف جزئیات، داستان را باورپذیر و واقعی می کند. نویسنده می تواند کاری کند که خواننده با چشمش بشنود و با گوشش ببیند. جزئیات وحشت آور داستان های او این سؤال را در ذهن ایجاد می کند که آیا این قصه ها صرفا بازی تخیل اوست و یا بیان واقعی وحشتی که او در عمق قلبش حس می کرده است