ویگار نام خود را از یکی از خدایان کهن ممالک مستقل والریا گرفته بود. او در دراگون استون از یک تخم اژدها متولد شد.در طول فتح، ملکه ویسنیا تارگرین بر پشت ویگار بر فراز دره پرواز کرد تا ایری را تسخیر کند. به محض ورودش، ملکه‌ی وارث شارا ارن بیرون آمد تا پسرش را بیابد. پادشاه رونل ارن، آخرین پادشاه کوهستان و دره، برای سرواری بر پشت اژدها به مادرش التماس می‌کرد. پس از آنکه مادرش زانو زده و تسلیم شد، رونل با ویسنیا بر ویگار سوار شدند.
میدان آتش تنها نبردی بود که هر سه اژدهای اصیل تارگرین‌ها همزمان به پرواز درآمدند. ویگار، مراکسس و بالریون، همزمان بیش از چهار هزار مرد را کشته و زنده سوزاندند. پادشاه مرن و خاندان گاردنر همگی مردند. ارتش از هم پاشید و اگان اول پیروز شد.
در طول دوران سلطنت ویسریس اول، سوار ویگار لیدی لینا ولاریون بود که از دوازده سالگی بر او سوار می‌شد. وقتی لیدی لینا و همسرش پرنس دیمون با هم ازدواج کردند، با هم برفراز دریای باریک به طرف پنتوس، ولانتیس، کوهور، و نورووس پرواز کردند. در هر شهر جمعیت برای تماشای ویگار و کراکسس پرنس دیمون هجوم می‌آورد. پس از بازگشت از دریفت مارک، ویگار، کراکسس و سیراکس، معمولا با یکدیگر و به همراه سوارانشان، لینا، دیمون، و پرنسس رینیرا، پرواز می‌کردند.
پس از مرگ لیدی لینا و در جریان رقص اژدهایان، پرنس ایموند تارگرین بر ویگار سوار می‌شد. ویگار و سان فایر، ملیس را در جریان نبرد روکس رست کشتند. پس از نبرد کنار ساحل دریاچه، ایموند و ویگار سرزمین های رودخانه را مورد تاخت‌و‌تاز قرار دادند. پرنس دیمون تارگرین ایموند را به چالش کشید و با کراکسس سیزده روز در هارن‌هال منتظر ماند تا ایموند از سوزاندن سرزمین‌های رودخانه دست کشیده و با او روبه‌رو شود. رقص بر فراز هارن هال با مرگ هر دو سوار و هر دو اژدهای بر فراز چشم خدایان به پایان رسید. ویگار در هنگام مرگ صد و هشتاد و یک ساله بود.
جمجمه‌ی ویگار به همراه هجده جمجمه‌ی دیگر بر دیوار‌های تالار تاج و تخت قلعه سرخ آویزان می‌شد. پس از قیام رابرت، پادشاه رابرت براتیون جمجمه‌ی ویگار را برداشت و به همراه دیگر جمجمه‌ها در سلولی نمناک انبار کرد.